ریگ در کفش

ریگ در کفش :

در سالهای 1335 – 1336 در دانشسرای مقدماتی تبریز تحصیل می کردم دبیر ادبیات ما جناب آقای عبدالعلی کارنگ بود که هم از نظر معلومات رشتۀ تخصصی خود و هم از نظر شخصیتی و نظم و ترتیب مانند همه دبیران دیگرمان در آنجا نمونه و الگوی یک معلم خوب و تمام عیار بودند. آقای کارنگ بعضی از اوقات نوشته های خود را می آوردند و در کلاس برای ما می خواندند و ما را برای نوشتن تشویق می کردند. کتابی به نام « تاتی و هرزنی » نوشته بودند که نتیجۀ سالها تحقیق و زحمت ایشان بود. از قرار معلوم تاتی و هرزنی ریشه زبان فارسی است و آن موقع می­گفتند که این کتاب در رشته زبانشناسی دانشگاههای انگلستان تدریس می­شود.  از جملۀ نوشته های جالب ایشان که روزی در کلاس برایمان خواند، مقاله ای بود به تحت عنوان « ریگ در کفش  »که بسیار اثر گذار بود بطوریکه بعد از گذشت حدود60 سال هنوز کلیات آن در ذهنم باقی است و برای استفاده خوانندگان عزیز بازنویسی( بازسازی) می­کنم. و امّا اصل داستان: یک روز در بازگشت به خانه نمی دانم چگونه، ریگی در کفشم رفته بود. احساس کردم پایم را اذیت می کند با تکان دادن پا در داخل کفش، ریگ را به قسمت گودی پا هدایت کرده کمی راحت شدم. چند قدمی بیشتر نرفته بودم که ریگ بطرف انگشت شست پایم پیش رفت و اذیت آن بیشتر شد با حرکت دادن انگشت شست ریگ را بین دو انگشت جای دادم و خیالم کمی راحت شد اما راه زیادی نرفته بودم که دوباره اذیت ریگ شروع شد و این بار هر دو انگشت احساس درد می کردند، با هر زحمتی بود ریگ را از بین آن دو انگشت دو باره به گودی کف پا و پس از طی مسافتی به بین دو انگشت دیگر راندم و با تکرار حرکات مذکور به هر زحمتی بود خود را به منزل رساندم در حالی که کف و بعضی از انگشتان پایم به شدت درد می کردند. و احساس می کردم زخم شده باشند. بمحض رسیدن به داخل حیاط منزل بند کفشم را باز کرده کفش را از پایم در آوردم و وارونه کرده تکانی دادم ریگ به زمین افتاد مدتی ریگ را تماشا کردم و با خود گفتم عجبا این ریگ با این هیکل کوچکش چقدر مرا آزار داد و این راه طولانی را با اینهمه زحمت طی کردم. وقتی به خود آمدم گفتم کاش به جای تحمل اینهمه درد و زحمت در همان وحلۀ اول با توقف کوتاهی کفشم را در می­آوردم و با یک تکان مختصر خودم را از شر این ریگ خلاص می­کردم تا اینهمه عذاب را تحمل نکنم. بعضی از پیش آمد های زندگی هم در ابتدا مثل آن ریگ مزاحمِ کوچکی هستند و ما بجای فکر کردن و پیدا کردن راه حل رفع مشکل، خودمان را اذیت و تحمل می­کنیم بطور حتم آثار آن در زندگی خود و افراد دور و بر مان اثر می­گذارد و از یک مشکل کوچک با دست خودمان مشکل بزرگتری به وجود می­آوریم.   احمد اشرفی زاده    خرداد 1399